Annem ve BEN... Şiiri - Fikret Turhan

yıl,
galiba
bin dokuz yüz
altmış yediydi...
liselerde,
o zamanlar
nöbet tutardı
son sınıf öğrencileri...
o gün,
arkadaşım gelmeyince
cuma günkü nöbetim
bir gün önceye
çekilmişti...
ben,
nöbet telaşıyla
öğle yemeğine gidememiş
annemi haberdar etmek de
aklımdan uçup
gitmişti...
o ara
annem de
evladıma ne oldu diye
üzüntüden yola düşmüş
okulun kapısına
dikilmişti..
annem,
ayağında terlikleri
üstünde çarşafı
başında yaşmağı
gözlerinde yaşları
kapıda bekliyordu
beni...
işte
o zaman
ben de çözülmüş
iki gözü iki çeşme
gidiyordum anneme doğru
çeke çeke içimi...
annem,
nasıl sarılmış
nasıl ağlamıştık
senle ben beraberce
her şeye tanık olmuştu
nöbetçi arkadaşım
ve de okulumun
bahçesi...
annem,
ben gene
gene ağlıyorum
bu anılar denizinde
sırılsıklam sessizce
seni....

Fikret Turhan-Yalova,
12.06.2015