Annem sen sevmesini bilmedin

Annem Sen Sevmesini Bilmedin

Annem…
Ben sustum, sen sustun,
Ama suskunluk en ağır cezaydı bana.
Çocuk yüreğim duvarlara çarpa çarpa
Büyüdü, kanadı,
Ve sen hâlâ bakmadın.

Ben ağladım,
Sen kulaklarını kapattın.
Ben düştüm,
Sen gözünü bile kıpırdatmadın.
Ben anne diye sarılmak isterken,
Sen ittin, susturdun,
Ve bana yalnızlığı miras bıraktın.

Senin eksikliğini tamamlamak için
Başkasının gözlerinde anne aradım.
Komşunun gülüşünde,
Öğretmenin şefkatinde,
Hatta yabancı bir kadının dokunuşunda…
Ama senin yerini kimse doldurmadı.

Annem…
Sen sevmesini bilmedin,
Hep yaralı bir kadın oldun belki
Ama yaralarını bana sarmadın.
Tam tersine,
O yaralarla beni kanattın.
Bir tebessümüne hasret büyüdüm,
Bir kelimene muhtaç kaldım.

Ama ben çocuktum!
Benim hakkım vardı,
Benim umudum vardı,
Sen o hakkı bana vermedin.

Şimdi ben büyüdüm…
Ve öğrendim annem,
Sevgi vermeyen kalpten hayır gelmezmiş.
Bir annenin ihanetini
Dünya affetse bile evlat affetmezmiş.

Bak, ben çocuklarıma sarılırken
Her defasında seni hatırlıyorum.
Benim kollarım sıcak olsun diye
Senin soğukluğunu anımsıyorum.
Sevgi vermek için uğraşmıyorum,
Çünkü içimden taşıyor.
Oysa senin kalbin
Bir damla bile taşırmadı.

Annem…
Biliyorum, gün gelir herkes gider.
Ben de giderim, sen de gidersin.
Ama unutma:
Ben toprağa sevgi bırakacağım,
Senin ardında sadece sessizlik kalacak.

Annem…
Sen sevmesini bilmedin.
Ben affetmesini bilmedim.
Hayat bizi karşı karşıya bıraktı
Ve gördük ki:
Ben evlat oldum,
Ama sen hiç anne olmadın.

Ve işte en acı söz:
Ben seni hiç özlemeyeceğim.

Derya🌹. 24.08.2025