Annem Şehrinin Çocukları

ANNEM ŞEHRİNİN ÇOCUKLARI

Kardeşlik ekilmiş bu koca şehirde
Siyah saatlerde bir yangın alevleniyordu
Bir çocuk daha on beşinde, eli silahlı
yalın ayak
Daha on beşinde analık kokan topraklarda kan kusturuluyordu
ve
gözlerinden yaşlar boşanıyordu annemin

Gök daha fazla yırtılıyordu
Kurşun seslerini bastıramıyordu ninniler
Çocuklar ölüyordu
çocuklar öldürüyordu
cesetler henüz ortadayken yeni cinayetler işleniyordu
Siyahın üstünde beyaza bulanıyordu saçları annemin

Savaşın sokaklarında, kanları temizliyordu bir nisan yağmuru
yorgun yanaklarında damlacıklar annemin,
bir sabah siyahlığında
yerde yatan binlerce cesede bakıyordu
buğulu gözleri,
bir de yurdun puslu havası düşmüştü saçlarına annemin..

İki şey anlamını yitirmemişti
Ana ve çocuk…
Bekliyorlardı doğacak güneşli yarınları
Yıkık, meraklı ama inatçı gözleriyle...

Hepsi başlı başına bir hikaye kahramanıydı
Ve
Korkular altında umutla büyüyen annem şehrinin çocuklarıydı….