Annem Ölmeseydi Şiiri - Mehmet Yaşar A

annem ölmeseydi
annem annem öpseydi beni
ölmeden önceki halinden kalma
bir gülüşle baksaydı bana
ben de oğul oğul yaşardım belki

her sabah erkenden
zeytin indirirdi sofraya annem
iri siyah gözlerini indirirdi
utangaçtı annem, çocuksuydu, küserdi
siyah zeytin gözleri hep ağlardı annemin

annem yok artık!
bir sofrada kokusu kalmış
kapıya bırakmış yüreğini

annem ölmeseydi nereden bilebilirdim ki
içimdeki annemin ölmediğini

belki bu kadar mutsuz olmazdım
annem elimi tutsa “oğlum” deseydi.
belki yüreğinin sıcaklığı ısıtırdı
üşüyen yaşlı bedenimi

serin bir dağ rüzgarıydı annem
sımsıcak yüreklere serpilen
konu komşu günlerce ağladı/ben ağladım
sonsuzluk ülkesine giderken
bildim beni terk ettiğini annemin

annem ölmeseydi anlamazdım
içimdeki annemin ölmediğini

annem ölmeseydi
o küçük siyah gözleriyle baksaydı bana
üstümü “rüzgar çarpmasın” diye örtseydi
hayat, yalnızlığı ince bir nakış gibi işlemeseydi

annem ölmeseydi...
ben ölseydim...