Nilgün Acar - -Annem'le Söyleşi Şiiri - ...

ANNEM’LE SÖYLEŞİ

Başımdaki kulaklıktan,RODRİGONUN GİTAR KONÇERTOSU doluyor ruhuma.Sen bu konçertoyu,ne kadar çok severdin? Yıllar önce,aradığın yorumu buluncaya dek,ne kadar aramıştık? Ve telefonumda zil sesi olarak kullandığımda,hemen sana da aynısını yapmamı istemiştin.Yapmıştım can.
18 Mart’ta,ışık olup gidişinin 2. yıldönümü.Zaman,iki ucundan tutulup çekilen lastik gibi uzadıkça,uzuyor.Oysa her şey,normal akışında.Ama benim için geçmiyor sanki.Bir ucu bırakılsa o lastiğin,sanki çok uzakların da ötesine fırlatılacağım.Şu an hala geriliyor,geriliyor.Kopar mı dersin bir gün? Evet,kardeşim de senin gibi giderse? onarımsız kopar ve kimsenin bilmediği boyutlara fırlatılırım.Uçları,yavaşça bırakıp,her şeyi dengelemek gerek.Şimdilik ben o sürekli gerilen lastiğin üzerindeyim.Gittiğini,aynı gün söylemediler bana.Oysa,çok güçlü bir biçimde hissetmiştim ben.Çok hırçındım,yerimde duramıyordum.Herşeye kızıp,bağırıyordum.Tam seni mezara koyarlarken,aramışım kardeşimi.Telefon açılmayınca,aklıma senin gittiğin geldi.Ama konduramadım.B.Sayarımla oyalandım.Üç gün sonra,kardeşimi kapıda görünce,öylece kalakaldım.Sarıldı bana ve anneyi kaybettik dedi.Çok az ağladım.Öylece kaldım kardeşimin kollarında.Tüm yoğun duyguları,birden yaşıyordum.Günler süren gerginliğin bitmesi.Bir sonuca ulaşmanın,tonlarca ağırlıktaki bir yükün bırakılıp,hafiflenmesi.Bitimsiz,tanımsız bir yangının başlaması ve daha neler,neler? Sen hastanede yatarken.Ele avuca düşmemen ve artık çektiğin acıların bitmesi için.”Gitmek istiyorsan? git anneciğim.Ben kendi acılarıma razıyım.”Diye dua etmiştim hep.Gitmeyi seçmiştin,sana saygı duymalıydım.Dediğimi yapmalıydım.Yaptım anneciğim.Hiç show yapmadım.Kimsenin yanında ağlamadım.Sanki her şey normalmiş gibi davrandım.Başım dimdik,onurlu,sakin.Kızın hep şaşırtır ya insanları.Yine şaşırdılar.Dünyamız gibi,mağmamı içimde sakladım.Uzay boşluğunda,ıssızlığın ortasındaydım ama karanlıkta değildim.Ayın yanılsamasına aldanmadım hiç bilirsin.Yüzüm ve tüm varlığım hep güneşe dönüktür.İçimdeki mağmamı sıkı sıkı tuttum.O da,güneşin bir parçası değil mi? Daha da büyütmez mi insanı? Hiçbir şey,eskisi gibi değildi.Ama anneciğim.Kutsal olan ne varsa? yemin edebilirim ki,görünmeyen-güzel güçler hayatım boyunca olduğu gibi,yine beni korudular.Hep birileri oldu yanımda,tanrının armağanı olan birileri.Onları,sevgi ve minnetle anıyorum.Şimdi birlikte olamasak ta,sevgileri duruyor içimde.
Kardeşim ve yeğenimle,kırkını yapmaya eve gittiğimizde.Kapıdan girince,çığlıklarımı güç bastırdım.Senden yaşça çok büyük teyzelerim,mutfağımızdaki kanepede oturuyorlardı.Belki çok ayıp ama anneciğim.NEDEN ONLAR DURUYOR DA,SEN YOKSUN? diye yumruklarımı sıkıp,tırnaklarımı avuçlarıma batırdım.Kaçıp gitmek geldi içimden.Oysa kalmalı ve çok kısa sürede evi toparlayıp,her şeyi yoluna koymalıydım.Evet,daha uçakta,organize etmeye başlamıştım her şeyi.Kardeşimle benim,çok az zamanımız vardı.Çalışıyorduk,işe-gereken yaşamlarımıza dönmemiz gerekiyordu.Canım anneciğim.İnsanlar bize,senin gidişinden çok daha fazla acı çektirdiler.İnanamadım,hayatın bu yüzüne.Ne kadar maddeci,hırslı ve bencildiler? Senin eşyalarını kapışmak için yarıştılar.İnsanın elinin kiriydi,benim için bu basit şeyler.Ve sürekli kirleniyorlardı.Midem bulanıyordu.Kardeşimle hastalanıyorduk.Sıkıldığımızı,bunaldığımızı kimse anlamadı.Kimse yardım etmedi bize.Hem onlara hizmet ettik,hem de o koca evi topladık.Sevgili eşyalarını,kıyamadıklarını,yok pahasına elden çıkartmak zorunda kaldık.Yıllarca emek emek alıp biriktirdiğim kitaplarımı bile alamadım.İçlerinde,kendi yazarlarından-şairlerinden imzalı olanlar vardı.Bi dolu anıydı onlar benim için.Değeri,asla hiçbir şeyle ölçülemeyecek olan o sevgili kitaplarımı alamadım.Evim yoktu.Koyacak yerim yoktu.Gözlerimin önünde,amansızca yağmalandı,hazinem.Suskun,buruk,şaşkın bakakaldım.İçim acıdı anne.İçim çok acıdı.Sen de ne çok severdin kitapları.Anlamadılar,kimse beni anlamadı anne.O kitaplar-anılar bir daha yerine gelmez.Keşke diyorum.İçimdeki mağmam,sel gibi aksa da.Tüm kötülükleri,bencillikleri,acımasızlıkları yakıp,kül etse.Her işi bitirip,evden çıkarken.Kardeşimle,odaları tek tek dolaşıp ağladık.Evimiz çok güzeldi anneciğim.Sen de ne çok severdin o evi? Yanına geldiğim zaman,seninle hep mutfağımızda otururduk.Kocaman,apaydınlık bir mutfaktı.Konuklarımızı da oraya alırdık.Sıcacık,senin soluğunla,benim neşem-kahkahalarımla dopdoluydu.Sen o evin,tümüyle benim olmasını istemiştin.Babam izin vermemişti.Eğer benim olsaydı? Satmazdım o evi.Hala gözlerimin önünde.Sen kanepede uzanmış,kitap okuyorsun ya da uyuyorsun.Ben de masada kitap okuyorum.Bazen de komiklikler yapıp,seni güldürüyorum.Komşular bile alışmışlardı,kahkahalarıma,konuşmalarıma,şarkı söylemelerime.Her anneler gününde,sana şiir yollardım ve sen önüne gelene,
Zorla okuturdun.Apartmanın kapısına bile asmışsın şiirlerimi.Evet anne,bebeğim kardeşimle,o harika evimizden ayrılırken ağlıyorduk.O zamana dek,sanki sen ölmemiştin.Bizi bekliyordun.Diğer kardeşimi beklemedik,kaçtık hemen oradan.Biliyor musun anne? Telefonum ya hiç çalmıyor,ya da çok az çalıyor.Seninle her gün konuşurduk.Bazen günde birkaç kez arardın.Çok uzun zaman,annemi aramadım,hemen arayayım duygu ve düşüncesini atamadım üzerimden.Sonra,ama o artık yok ki diyerek kırılışımı,ellerimin iki yana düşmesini,gözlerimin nemlenmesini,yaşadım hep.Anne biliyor musun? Kimse seni rüyasında görmüyormuş.Ama ben çok sık görüyorum.
18 Mart Salı günü,senin ikinci ölüm yıldönümün.Seni içimde taşıyarak,çalışıyor olacağım.Hayatın akışını sürdürüyorum anne.Benimle gurur duyduğunu biliyorum.Tatlı,güzel meleğim.Fotoğrafın,başucumdaki duvarda asılı ve ben hep konuşuyorum seninle.SENİ ÇOK SEVİYORUM.Tek isteğim:En iyi,en güzel yerde,ışıklar içinde olman.Sonsuz özlemimle kucaklıyor.Ellerinden,yanaklarından öpüyorum.Benim asi kızım,türünde teksin derdin ya bana.Yine öyleyim.Asi kızın.NİL…