Annem Kardelenim Şiiri - Osman Balkıs

Ey ruhumun bozkırında açan ilk kardelenim
Hangi dağların ardında oyalanıyor bahar
Çatısında kulbe-i ahzanımın bir telaş bir rüzgar var
Gelenim mi var gidenim mi var bilmeyenim
Kuduruk bulutlarla dolu dizgin bir nevruz bekleyenim

Bekleyen bilmez gaybı sadece bekler
Hangi sayfanın hangi satırında gizlidir kader.

Bu kış çok çetin ayrılık var ölüm var
Bir kefenin sükutu ruhumun ayazında çığlık olur
Usul usul yağarken kalbimin üstüne sıcakcık kar
Çakallar aya karşı kibirsiz içten ulur
Gidenim mi var gelenim mi var bilmeyenim
Bir acı denizinin dalgasında rotasız sersemleyenim

Dert makamı yüce olur bir çınarın gölgesinde susunca hayat
O makam bana ait gittikçe genişliyor avlusu
Uzun rutubetli ve kasvetli
Ucunda belirli belirsiz bir ışık huzmesi
Yetişir mi atlarımın nefesi onu bilmeyenim
Boynunda binlerce çelenk dua çiçeklerinden
O yafta ile hangi gönül şehrinden geçerse alkışlanacak
Bakalım nasıl hesap verecek
Huve afuvvun ğafuru bilir ötesini bilmeyenim
Ben affı seveni sever sevmeyeni sevmeyenim.

Evet suskunum suskunluğum rızam değildir
İkrar özgürlüğüme ihanet
Bentlerimi kopartarak taşmak istiyorum
Küllü nefsin zaiketul mevt
Sus diyor ruhumdaki iman sus diyorum
Sümme ileyna turceun
Ses geçirmez duvar sükut öteler
Savaşım kendimle sürecek
Kün feyekünu tanır gayrisini yok belleyenim
Can tende durdukça mısra mısra şiirinle dilleneyim

Yüce bir dağdın sana yağdım paylaştım yükümü
Sözüm toprağında kardelen binlerle bitecek
Yokluğun hüznümün zafer takı
Eritme o soğuk yükü bırak hep beyaz kalsın
Hep dumanı tüten bir ocak
Hoşça kalsın sol yanım acım sızım
Hoşça kal kalacak.

Ben selayı selam bilenim
Ölümü dost belleyenim

23/01/2018 İstanbul