Annem, kalbimin ince saçlı sultanı

Bir saattir boğazıma,
koca bir lokma gibi
düğümlenen hissi yutmaya,
sindirmeye çalışıyorum;
olmuyor.
Gözlerim sulanıyor,
şirketteyim,
masamda zor oturuyorum,
insanlar görecek, soracak diye.

İçime doğmuş gibi yola çıkmıştım Ankara’dan.
Zaten, Pazartesi giderken de
gözlerinde ki o ışıltıyı, ilk kez görememiştim.

'Bu birbirimizi son görüşümüz mü? ' demiştim.
Öyleymiş.
Allah kahretsin, yollar bitmedi, yetişemedim.
Şimdi, yüzümdeki sakal ondan iz oldu.

Onu, kalbimin ince saçlı sultanını, hiç unutmayacağım.