Annem İle Hasbihal

Anne!
Çektiğim ahlar yufka yüreğimin hararetini dindirmiyor!
Kötülük düşünmediğim için,
Ön yargılı olmadığım için,
Herkesi kardeşçe kucakladığım için,
Yaradan dan ötürü her canlıyı işin kolayına kaçmadan
Sevdiğim için,
Tevazu sahibi olanların cennetlik olacaklarına inandığım için,
Gelen vuruyor giden vuruyor!
En dost bildiklerim bile İhtiyaç duyduğumda,
Tanımazlıktan geliyor!
Çok manidar bir kelime olan “dost” un bile içi boşaltılmış!
Samimi olmayan insanların diline dolanmış!
Yani işlevini yapmaz bir durumda
Anne!
Sıkıntılarım sadece bundan ibaret değil ki...
Ne akraba akrabalığını,
Ne dost dostluğunu,
Ne komşu komşuluğunu,
Ne kardeş kardeşliğini,
Ne öğretmen öğretmenliğini,
Ne imam imamlığını,
Ne de müezzin müezzinliğini gerektiği gibi yapıyor!
Anne!
Doktor, hastasına şefkat ve merhametle yanaşmıyor!
Hemşire, hemşireliğini yapmaktan aciz kalıyor!
İnsan, hastaneye doktora gittiğine bin pişman oluyor!
Oysa bunlar insanı cennetlik eden meslekler değil mi?
Bu cennet vatanın insanı niye böyle?
Çocukluğumda bunları ben hiç mi hiç yaşamadım!
Sadece fakirlik yoksulluk vardı ama
Her şeyin en tabiisi yaşanırdı!
Güneşin altında on saat ırgatlık yapan,
Karın tokluğuna çalışanın bile bu kadar sıkıntıları yoktu!
Tavşan kanı birkaç bardak çay bile insanı yeterince mutlu
Ederdi!
Şimdi bin bir nimet içinde olmalarına rağmen, insan niye mutlu olmuyor!
Anne!
Ne oldu bizlere
Niye bu kadar karamsar ve israfçı bir toplum olduk!
Vurdumduymaz olamıyorum,
Bunları görmezlikten gelemiyorum!
Zira ben kılı kırk yaran biriyim.
Bazen çıkmazlara girdiğim için
Keşke böyle biri olmasaydım diye kendi kendime serzenişte bulunuyorum!
Keşkelerin de karın doyurmadığını çok iyi biliyorum.
Ama buna rağmen acizliğimden bazen bende keşkelere sığınıyorum.
Anne!
Bir tek senle dertleşebiliyor
Bir tek sadece senle haspihal edebiliyorum!
Hakkını helal et anne!
Sana da derdimi söyleyemezsem,
Senle de hasbihal edemezsem,
Cuma akşamları mezarına geldiğimde,
Bildiğim duaları yaptıktan sonra
Sana içimi dökemezsem,
Benim halim nice olur?
Bu şekilde biraz rahatlıyorum Anne!
Ağabey ağabeyliğini,
Abla ablalığını,
Baba da babalığını yapmıyorsa,
Ben nasıl gerçek manada mutlu olayım?
İstediğim ve çok da arzu ettiğim halde,
Karanlıkları aydınlatamıyorum
Anne!
Sen olsaydın benim yerimde ne yapardın?
Anne, sen olsaydın isyan etmenin günah olduğunu bildiğin halde isyan etmez miydin?
Hayal de olsa hatırlıyorum sende bir kez bu konuda,
Serzenişte bulunmuştun! komşunun kabalığı karşısında
Komşu komşuya selam vermez mi?
Komşu komşuya bir tabak yemek göndermez mi?
Komşu komşunun bayramını tebrik etmez mi?
Nasıl bir hayattır bu anne?
Anlamak ta zorlanıyorum!
Bunları düşünmekten bazen kafam zonkluyor!
Anne!
Senin zamanında bu sıkıntılar yoktu!
Sevinçlerde üzüntüler de paylaşılırdı!
Ama şimdi ne sevinçler ne de üzüntüler paylaşılıyor!
Apartmanın bir dairesinde taziye yaşanıyorken,
Başka bir dairesinde de zılgıtlar çalınıyor!
Bana çok dokunuyor bunlar anne
Allah sana rahmet ve mağfiret etsin!
Tekrar görüşmek üzere!
14/Nisan/2009