Annem Icin Bir Ömür Şiiri - Hakan Karaldi

kulaklarimda cinliyor,
sensiz uzak diyarda
köse sokaktaki evimizin odalarinda
sözcüklerin.
her gecis odadan odaya
yankilaniyor duygun ve hislerin.
ve ben belki her odaya binlerce kere giriyorum
bakiniyorum büyük bir umutla
rengini afrika yesilinden almis
tanrisi gözlerine.

umutlarimi kaybetmiyorum
oturdugum mutfaktaki sandalyede.
hüznüm yöneliyor
yillarca hapsoldugun bulasik birikintilerin üzerine
yoktun..

belki sabahlari kalkip yatagindan
bütün inancinla yüzünü yikayip
dualarini,
titreyen dudaklarinla döktügün banyodaydin,
ama senin icin kutsal sayilan o yerdede,
yoktun...

rengi,cismi ayni
balkonsuz evlerde
sensiz,nesesiz,
senden ötürü isiksiz
isterim,
bu tükenmeye mahkum olmus günesin,
sicakligini tutup avuclarinda,
ekleyip bütün mutlulugunu yüregine,
dalip dünyanin en yesil ormanina
yasayacaksa eger daha bir ömür,
tadacaksa daha önce hic tadamadigi yiyecekleri,
unutacaksa
en kücük oglunu
hatiralarda hicbir ani kalmadan
ve ugruna bir ömür verildigini bilmeyecekse,
bir an bile düsünmeden veririm
kalan ömrümü...

eger ölürse benden önce
tüketirim
kalan ömrümü
tükenmeye mahkum olmus
günesin sicakligi ile
rengi,cismi ayni
sensiz,nesesiz
balkonsuz evlerde...