Annem Geceye Şiiri - Abdullah Acar

Üşüdüm
Seslendim anneme
Annem geceye
Bir hırka uzattı kalınca
Örttü omuzlarımı
Örttü usulca
Sakın ola yavrusu
Üşümesin diye..

Üşüdüm
Bir kez daha üşüdüm
Titredi yüreği
Uzandı elleri
Bastı başımı koynuna
Kurşun rengi elleriyle
Okşadı başımı
Sonra sarıldı bana sımsıkı
Sakın ola yavrusu
Işık çukuruna
Düşmesin diye...

-Acıktım anne acıktım
Şefkatle salladı başını
-Ben de sana açacaktım
Hazırladım dedi, aşını
Hüzün yedim çalakaşık
Som fikir tabağından
Doyurdu karnımı iyice
Ruhu filiz versin yavrusunun
Büyüsün diye...

Uyku bastırdı gözlerimi
Az daha derdimi
Talan edecekti
Sokuldum anneme
Annem geceye
Örttü üstümü sessiz sedasız
Gümüş düğmeli yeleğiyle
Ruhum çiçek açsın diye habersiz
Örttü üstümü, örttü iyice
Uykusu kaçmasın yavrusunun
Uyusun diye...

Esnedi annem, açtı ağzını
Uğursuz haberini getiriyor idiler
Ak kanatlı meş’um güvercinler
Acımasız bir kızıllığın haberini
Hani o yakan, kavuran yüreğimi
Aslısından koparan Keremini
Ve işte
Sezmiş olmalı ki
O müşfik anne beni
Saklamak istedi
Sakladı benden
Canhıraş acı çektiğini
Ak düşmüş saçlarıyla
Sardı sarmaladı beni
En derin nazarlarla
Son kez baktı yüzüme
O bakışlar çok şey söyledi
Sonra, eğdi başını, döndü sırtını
Kapadı ağzını iki eliyle
Yavrusu duymasın hıçkırıklarını
Duymasın yavrusu diye...

(Ocak-1989 İncesu)