Annem Ellerimin Sıcaklığıdır

“Bir gün uçmağın kapısı açıldı. Küçük bir kız çocuğunun annesi kanatlanıp gitti sessizce. Çocuk: “Annem ellerimden kim tutacak” dedi. Bir başka gün, uçmak bir anneyi daha baştacı etti. Oğlu: “Annem” dedi omuzlarımda. Şiir, işte bu iki annenin aziz hatıralarına ithaf olunmuştur.”

Annem,
Unutmadım, biriktirdiğin kırkikindi yağmurlarını.
Kar vakti,
İğde kokulu kucaklarından akan
Çeşmelerde yıkandığımı…
Unutmadım, gecelerden yıldız toplayan
Ellerinin sıcaklığını.

Annem,
Ne zormuş terkedilmiş evlerde aynaları tanımak,
Ve bırakıp gitmek,
Tahta beşiklerde çocuksu cesaretleri
Zaman taş duvarlarda asılı bir heybede gizlenir
Sesleri kesilir bahçey bakan küçük odaların
Kaybolup giderler güneşi utan çocuklar (da) .
Annem,
Aynalar hırçın bir telaştadır…
Ilık bir nefes gibi kokan saçların
Bir avuç kızgın kum olur
Dağılır çığ düşen yüreğimde
Bir gül bahçesinde saklanır
Gözyaşlarımız
Yıllar önce semadan çaldığımız
Ve taze buhurdan gibi kokar toprak
Hatırlnır bir bir evvelden sakladıklarımız
Aklıma çivilenir de şimdi
Bilyelerimi sakladığım heybelerden
Gülümseyişin
Annem,
Güvercinlere taş atan çocuk değilim
Büyüdüm, biliyormusun dün bir çiçeğe
Utandım, mahcup bir nazar gibi
Eridim ellerinde
Bir “ney”e üfledi uzaklarda bir deviş
Yüreğimde göçe hazırlandı yörük bir acı
Öğrettiğin dualarla hafifledi içimdki salıncak

Annem,
Sıcak sözler topladım duaların dilinden
Bir ebru çerçevelendi gözlerimde
Dilimin ucuna gelip durdu bir şey…
Ellerinde kaldı dudaklarım
Cam şekerlerimi fırlattığım
Bayram sabahları
Annem ellerimin sıcaklığıdır…
25 Haziran 2005, Ordu