Senden ayrı geçirdiğim ilk günüm bu Annem..
Şimdiden yüreğimde hissediyorum yokluğunu..
Gökyüzü bile birbaşka bugün..'Karanlık'...
Hüzün çökmüş sokaklara..
Deniz bile ağlıyor sanki..Dalga sesleri bile yakıyor içimi..
Martılarda gülmüyor eskisi gibi..
Senden ayrı geçirdiğim ilk günüm bu Annem...
Ve her yer sessiz
Heryer ıssız..
Senden ayrı geçirdiğim her saat,gitgide büyüyor yalnızlığım...
Eski gibi değilim,sanki..sanki KORKUYORUM...
Evet Annem yanlış duymadın...
Büyüdüm diye sana kafa tutan kızın,şimdi çok korkuyor sensiz..
Küçücük bir kız çocuğu gibi ağlıyorum nedensizce..
'Annemi Getirin' diye...
Çevremde o kadar yüz varki,kim dost kim düşman ayırt edemiyorum..
Sen olsaydın korurdun beni Annem...
Senden ayrı geçirdiğim ilk günüm bugün Annem...
Ve ben seni çok özledim...
Ben seni tahmin edemeyeceğin kadar çok özledim,Annem...
- İnsan ister 5,ister 25,isterse 45 yaşında olsun..İnsan kaç yaşında olursa olsun Annesiz kendini yalnızlığın kollarına bırakılmış kimsesiz bir çocuk gibi hissetmektedir...O yüzden Annelerimizin değerini bilelim...Allah onları başımızdan eksik etmesin..
Sinem KarataşKayıt Tarihi : 2.9.2012 16:06:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!