Annem'e mektup Şiiri - Pelin Kahraman

Ellerin pamuk gibiydi anne sana dokunurken,
Seni yanı başımda bulurken..
Her yere yetişiyordun..
O kadar işi nasıl yapıyordun anne?
Hem o koca evde uğraşıp,hem bizimle ilgilenirdin,
Bıkmadan temizlik yapar,bizi kovardın ayak altından..koşardık hemen sokaklara..
Sana yardım etmek istediğimde ilkokuldaydım sanırım 10 lu yaşlarda..
Beni kovdun anne..bana kıyamadın..
Sen çocuklarının başında olmayı tercih ettin anne
İyikide bırakmadın bizi kendi halimize..
Yeri geldi vurdun,yeri geldi sevdin..ama hiç pes etmedin..

Dişlerim çıkıyordu anne,acısına dayanamıyordum..
Sırf babam kızmasın,tatsızlık çıkmasın diye kendi parmaklarını feda etmiştin anne..
Parmaklarını ısırınca geçiyordu sanki acısı..senin canının acıdığını hiç düşünmüyordum anne..

Büyüdüm anne.benimle dolu oldu bütün dünyan,
Ben gülerken güldün,ağlarken ağladın yürekten
Aşk acısı çekerken ben,yanıbaşımda yine sen vardın anne.
Başkası için ağlarken ben,sen yine beni bırakmadın anne.
Hani bir söz var; ‘ana gibi yar olmaz’ doğru söylemişler dim anne?
Sen gibi sevmedi kimse beni,sen gibi tutmadı ellerimi şefkatle..
Her ana-kız gibi bizde kabgalar ettik,küs kaldık günlerce
Sen ayrı inat ettin,ben ayrı inat ettim.
Büyüyünce anladım anne o kavgaların bir anlamı olmadığını.
Ne yaptıysan benim için yaptığını şimdi anlıyorum.

Büyüdüm artık anne..
Ellerine baktım dün..hayat ne kadar yormuş pamuk ellerini..
Bi solgun,bi bitkindin anne..
Seni daha yeni anlamaya başlamışken sakın solma anne.
Dünya bir yana,sen bir yana.

Beni bırakma anne..

Pelin Kahraman..