Annem'e Şiiri - Göncer Demiryülek

Benliğimi kuşatan bir ben’sin benliğimde,
Ruhuma can veren bir ruhsun anne.
Gözlerimden akıttığım damla damla hasret,
Münzevî sükûtumun bitmeyen sohbetisin anne.

Derin bir iç çekişle karıştırdığım çayım,
Ve karıştıkça erittiğin hasretimsin anne.
Her yudumda defalarca adını andığım,
Andıkça da unutmadığım, en sevgilisin anne.

Güneşe rakip her uykuma doğduğunda,
O gün, en rakipsiz güneşim sensin anne.
Gözlerimi ovuşturarak açtığımda,
Gördüğüm en güzel kadın sensin anne.

Her ayrılık anında, ellerini aşkla öptüğümde,
Ve o elleri alnıma, hicranla götürdüğümde,
Cennet kokan ayaklarını öpmek istediğim,
Dünyada tanıdığım, en cennetlik insansın anne.

Meryem gibi, Hatice gibi, Fâtıma gibisin.
Sen başlı başına bir Osmanlı gibisin.
Hasretinden yandığın İstanbul gibisin,
Ve onun gibi “Fethin zor, Fatih’in tektir” anne.

Anne… Anne… Ne çok seviyorum bu kelimeyi;
Dilim öyle yatkın ve ruhum öyle rahat ki,
Hiçbir sözüm seni bu kadar anlatamıyor.
Keşke hep yazsaydım, yukardan aşağı anne…anne…