Annem'e Şiiri - Turgut Erdoğan

ANNEME
Küçücük bir çocuktum
Zayıf ve çelimsiz.
Hem baba oldun hem ana
Gün geçirmedin ki çilesiz.

Sırtında taşırdın beni
Serpilip büyüdüğümde bile.
Göğsünü siper ettin
Katlandın hayatın derdine.

Gün oldu ırgatlık yaptın
Aç kalmayalım diye.
Gün oldu yerde yattın
Açıkta kalmayalım diye.

Nelere katlandın be anacığım
Bizi yetiştirmek uğruna.
Kendine öylesine bağladın ki
Bak, alışamadım yokluğuna.

İçim içimi yer güzel anam
Bir kez “anneciğim” demedim diye.
Kollarım sızlar durur
Seni kucaklayıp öpemedim diye.

Neden bırakıp gittin ki bizleri
Kokuna, sevgine hasret bıraktın.
Bir çiçek vermediğim anneler gününde
Gözlerimde kurumaz pınar bıraktın.

Sen rahat uyu anacığım
Gözün arkada kalmasın.
Ben her zaman başım dik
Her zaman gururlu olacağım.
Seni çok, ama çok seviyorum “ANNECİĞİM”
Her zaman yüreğimde yaşatacağım.
SiiR_AdAM Alanya, 1997