Annem'e Şiiri - Erdem Eren Durukan

Gözümü kapattigimda cümlelerin geliyor aklıma
Beni gunlerce yataklara atıp uykumdan uyandirmayan cümlelerin.
Cümlelerini duydugum andaki boşluğa dusuveriyorum
Haliyle lan Eren! diyorum. Öl lan!

Karnima bir agri saplaniyor
Yuregime sızı
Neşeme burukluk.
Aklıma düşünceler...

Lan Eren! diyorum hak etmiyorsun yaşamayı.
Sanki sen öldüğünde her şey daha iyi olacakmış gibi
Sanki sen gittiginde degisimini gorup uzulen bir annen olmayacak gibi.
Sanki annemin hastalığını ben nüks ediyormuşum gibi..

Hayatima bir bosluk daha ekleniyor
Umuduma umutsuzluk
Gunume karanlık
Nefesime zehir ekliyor bütün bunlar.

Aldigim her nefeste yavaş yavaş öldüğümü hissediyorum
Her nefesim beni ölüme çekiyor gibi
Sanki her yolum karanlikmis gibi
Icinden çıkamadığım, sonu aydınlık olan bu yolu daha da karartıyormuşum gibi

Ve de ne hikmettir ki bulamıyorum o ışıklı yolu
Aramıyorum da ama bulmaya da hayır diyemeyecegimi biliyorum.
Çıkmak istiyorum bu zulmetten çıkar yol bulamıyorum.
Ben böyle iyiyim, ışığınızda gününüzde sizin olsun.