Necla Arpa Gülaçar - Annem Şiiri - Antol ...

Sözler kifayetsizdir seni anlatmaya Çocukken korktuğum da Eteğinin altına saklanır dım Senin eteğin dünyanın en güvenli yeriydi. Gök gürlerdi bazen Kardeşlerimle koşar etrafına sığınırdık Kolların kocaman kanat olurdu Sarardın hepimizi... Saçlarımı ördüğün günleri ne kadar özlüyorum Bir bilsen! Kokunu,öfkeni,sevincini,pamuk ellerini, Sahi Anne! ... Sen hangi kokuyu kullanıyordun. Çünkü hiç kimse senin gibi kokmuyor.. Tandır başında ekmek pişirdiğin günleri Anımsarım zaman zaman. Sıcaktan terler dökerdin Namazın geçmesin diye nasılda acele ederdin... O gün yemek yapmaya vaktin olmaz diye Tandıra patates atardın Yanına çömlekte mercimek çorbası Bin tane sofrada yemek yedim Anne! Hiç biri senin patatesin,çorban gibi değil di.. Şimdi dua eden sesin kulaklarımda Nasihatlerin her zaman aklımda Gün geçtikçe her halimle sana benziyorum. Öyle diyor kardeşlerim... Hatta Annemizi özlediğimizde Seni seyrederiz diyorlar Anne... Anne Anne! Bazen ruhum uçar Başka diyarlara uçarım Ama önce senin diyarına uçmak istiyorum Fırtınalı günde senin olduğun Limana sığınmak istiyorum Bazen korkuyorum çocukluğumda ki gibi. Kocaman da olsam yine de Senin eteğinin altına sığınmak istiyorum. Sonra ekmek kokan ellerini öpmek Duanı almak. Anneciğim ! Bir bilsen tüm annelerde Senin yüzünü görüyorum.... 10/Mayıs/2012 Necla Arpa Gülaçar Fatih/İstanbul