ben ne zaman sokaga ciksam birseylerin degistigini farkederim.Seni kaybettigimde anladim oysa bisikletten dustugum de evimin arkasinda ki bayirin uzerinde ki taslar dizimi yarar ve cok kanatirdi.Bes alti yaslarinda annemin yanina kosarak ve aglayarak giderdim.Annem teleslanir eli ayagi tutulur dili damagi kururdu.Cunku oglu yaralanmisti ve cagresiz ondan yardim istiyordu.Alti ile on yaslarinda aglamamayi beceremedim ama annemin yanina gitmedim kendim sardim sarilacak yaramin.On ile onyedi yaslarim arasi acik yaralarima merhem surmeyi biliyordum.Acik yaralar ki kocaman kapanmayacak yer sarsintisinin actigi yaraydi.Ben o gune kadar yaram icin anneme aglamadim.Alti yasimdan sonra yaralarim kendim saran ben caresizdim.
Onyedi yasimdayken annemden istedim depremde ic iltihaplanma geciren dizime yardim etmesini...Ama aglamadim...
Aradan iki uc yil gecmisti ki cok kotu dustum yasam dedigimiz bisikletin selesinden.Dustugumde anladim ki yasadigim asktan geriye cok buyuk enkaz kalmisti...Cok kotu yaralanmistim.Vucudumun butun organlari ic kanama geciriyordu.Dis yaralarim nester darbesiyle acilmis yaralardi hekimler bile kanamayi durduramiyorlardi.Acilen kan lazimdi.Kan bulamadilar ama annem geldi.Annem ki soguk kanliydi.Her zaman ki gibi degildi ve bana dedigi lafini hatirlarim aglama oldu? O gunden sonra butun yaralarima merhem olarak annemi surdum...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta