Annem,
İki gündür yalnızdım
Ayşen ve Ayşe'm
İstanbul'daydı ya..
Ayşe gözlerimde tüterken
Sen göz pınarlarımda süzülürken
Hep yanımdaydınız oysa...
Annem,
Bu sabahki
Kahvaltı bulaşığında
Seni andım son zamanlarında
Hani ben yemekten sonra
Bulaşığa girerdim ya
Yanıma gelir seyrederdin beni
''-evlat, ben yıkayayım...'' derken çaresizce
''-olmaz anne, sen geç otur...'' desem de
Dikilir dururdun mutfağın kapısında...
Annem,
Orası senin evin idi
Burası benim...
Yine de döndüm
Mutfağın kapısına doğru baktım
Zira seni oradasın sandım...
Sonrası musluğu kapattım
Bulaşıklarımı gözyaşlarımla yıkadım
Desem de sakın inanma
Şaka yaptım...
Annem,
Sözüm sözdü
Seni hep yüreğimde tutacak
İstediğin kadar da ağlayacaktım...
''-evlat...evlat...evlat...''
Duymasam da demeni
Hiç unutmayacak ve
Hep arnavutça ağlayacaktım SENİ...
Oğlun Fikret-Yalova,
27.05.2015
Kayıt Tarihi : 27.5.2015 11:23:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)