Annem... Şiiri - İbrahim Şengün

Gecenin karanlığından kara dünyaya,
Bir güneş gibi doğar yüzün annem,
Yok edersin karanlıklara ait ne varsa.
Gece gibi sarar ruhumu/
alır çıkarır beni çoban yıldızına nur yüzün annem.

Her yer ilkbahar gibi olurken,
vadilerimden çaylar coşkuyla akıyorken,
Bil Ki;
En kıraç toprağı filizlendirir/
en cansız tohumun bahar annem...

Sıkıntılı,stresli bir günün var olan akşamında
Gözlerine sığınırım annem,bir müridin şeyhine sığındığı gibi.
Bir yatak gibi ısıtır yüreğimi nur yüzün,
parlaklığı göz kamaştırırcasına gözlerin.
Ve ben, bakmaktan doyamayacağım gözlerine bakarken,
Tüm yorgunluğum yok oluveriyor annem…

Ağaçların dallarında sen,
toprağın renginde sen,
rüzgarın dokunuşunda sen;
içtiğim su, aldığım hava, verdiğim nefesim sensin annem...
Biliyormusun annem?
Renkler senin için, kokular senin için,
coşan gönül çay’ım senin için annem…
gözlerin bir güneş gibi üzerime doğunca;
Korkularımı emziren bütün gecelerin siyahı,
yeni açmış bir karanfil kokusu oluyor, bulunca seni annem...

Gül kokusunda içime çektiğim şefkatin, eşsiz timsali annem;
Benliğimin kuytularında sızlayan yalnız kalmışlıklar,
kayan dev bir yıldız oluyor, anınca seni...
Zerreler şahittir inan annem,
güneşin doğuşunda ve batışında/
ve her ikisi arasındaki meçhulde/
senin dizlerinde uyumayı özlediğim gibi,
İnan seni özlemeyi de özlüyorum;
ruhumun buz tutmuş dehlizlerine merhametle inen bahar annem;
Sana her şeyim diyorum ya,
her şeyim senin için...
her şeyim senin için annem…