..Annem... Şiiri - Vedat Polatdemir

Annem

Lan Bedirhan.
Nasıl da bildin sol yanımın ağrıdığını...
Ama bir fark var;
Benimki ölmedi Bedirhan.
Hala yaşamakta.
Ve daha yaşayacakta Bedirhan...
Canımdan can verdim vereceğim de.
Sen görme mişsin bilmemişsin!
Ama ben gördüm de,
Biliyorum da Bedirhan...
Sekiz evladın en sonuncusuyum.
Üçte doğduktan sonra ölmüş.
Rahmetli babam” kesinti” derdi bana.
Hep merak ettim ney bu” kesinti” diye!
Sonraları öğrendim;
Sonda kalan en küçük parçaya denirmiş.
Zavallı anam gün yüzü görmemiş;
Bana gebeyken bıkmış tüm hayattan.
O zaman daha yok hap, map.
Işık bile yok...
Çok uğraşmış beni düşürebilmek için.
Anlatır, anlatır güler.
“Çok ip atladım ama olmadı oğul,
beceremedim. düşmedin” diye...
Üç gün meme vermemiş bana.
Oldum diye, doğdum diye...
Yok, yok Bedirhan / sakın ha!
Benim anam canavar değil,
geçmesin aklından....
Anam canım kanım benim o.
Kolay mı o yoklukta sekiz bebeyi büyütmek...
Bir ekmek için el arabasıyla,
Kömür toplarmış demir yolundan.
Bir çuvalını “üç kuruşa mı, beş kuruşa mı? ”
Satardım der acı, acı gülerek...
Tüm mahallenin çamaşırını da yıkarmış.
Leğen hesabı...
Cahilmiş, cahillikmiş.
Bir eve kuma gelmek...
Bilmemiş anam.
Ama olmuş işte.
Baba öbür ev de gün sürmüş.
Anam bizle sefalet...
Çok ama çok çekmiş anam Bedirhan...
O yüzden hep bir ağrı var benim de sol yanım da.
Yaşamamış diye...
Öpmedim babamın elini hiç.
Öldüğünde de askerdim...
Kıbrıstaydım.
Yüzbaşı “Oğlum, baban vefat etmiş biletini aldık”
Var dedi memleketine.
Yok dedim komutanım yok.
Benim babam olmadı ki hiç.
Babasız büyüdük nereye gide cem...
Daha demedi bir daha git diye.
Benim anam çok çekti Bedirhan çok...
Bir göz oday dı büyüdüğümüz yer.
Bir tek, göz oda.
Yemek hanemiz.
Oturma odamız.
Yatak hanemiz.
Orda da teneke leğenler de yıkardı bizi.
Sen hiç teneke leğende yıkandın mı Bedirhan?
Her kış damımız akar dı bizim.
Yatak serecek yer bulamaz dı anam.
Hatta bir keresinde dayak bile yedim.
Akan damımızdan dolayı;
Altı mı ıslattım sanmış anam.
Yen mi yemen mi?
Kışın nerde kuruyacak kocaman yatak.
Öptü, öptü çok öptü.
Ama yedik bir kere dayağı.
Çok dayak yedim Bedirhan / kesintiydik işte.
Hem ağabeylerim den, hem ablalarımdan.
Hepsinin gücü bana yetiyordu.
Ama öpülesi ellerdi.
Hiç gam duymadım hiç canım yanmadı ki Bedirhan...
Benim anam can anam canım anam.
Yetmiş altı yaşın da.
Hemen yanı başım da yaşıyor.
Ve yaşayacak ta Bedirhan...
Her gün canımdan can istiyorum,
onun için Allah’dan..
Gözüm gibi bakıyorum Bedirhan.
“Kurban olurum iyi ki doğurmuşum” dedikçe;
yanaklarım kıpkırmızı oluyor Bedirhan......
Sol yanım evet kesinlikle orası.
Acıyor Bedirhan yaşamamışlığından.
Sol yanım sızlıyor Bedirhan.....

Vedat Polatdemir