Annem Şiiri - Mustafa Ayvalı

Şu benim hiç gülmeyen kara bahtımdan,
Bir aşkın mecrasına sel oldum Anne!
Meçhule doğru kapı açan rıhtımdan,
Demir alan gemiye yel oldum Anne!

O engin gözlerinde deniz bulduğum,
Kelâmında nazına mazhar olduğum,
Her yabana gülünce, saç baş yolduğum
Aşüfte bir kadına kul oldum Anne!

Yetimin düşlerine otağ çizenin,
Kara kâğıtlarında süslü dizenin,
Çala kaleme meze yapıp, yazanın
Nezdinde nâzımına yal oldum Anne!

Her gecenin koynunda mehtaba çıkıp,
Sükût-i figânımdan ağıtlar yakıp,
Halvetin ihramına kurşunlar sıkıp,
Göklerin mabedinde al oldum Anne!

Bu nasıl bir rüzgâr ki ser duman olmuş,
Riyakâr âlemde de gül benzim solmuş.
Meğer o hiç sevmeyip ömrümü çalmış.
Yitmez aklıma bile el oldum Anne!

Nalsız bir kısrak gibi toprak arayıp,
Girdiği her bahçeyi haneden sayıp,
Yıllarca yeter artık son olsun deyip
Gönül pası silene çul oldum Anne!

Sardığın o zıbında ne düşler saklı.
Mutluydum ekmeğimle üst, baş pasaklı
Sana açılan kapım şimdi yasaklı.
Ben her gelen geçene yol oldum Anne!

Düşlerimi sararken yâr ocağında,
Yontulup, yonga oldum fettan ağında.
Cana kasıt avcının sürgün dağında,
Şimdi hiç yeşermeyen dal oldum Anne!

Amasya