Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
yüreğine sağlık,tebriklerrrrr
Bende bu taziyeye gelen iki ruhlu insanlara şaşıyorum.Sanki denetlemeye geliyorlar kim ağlıyor kim ağlamıyor diye.Değerli kardeşim Rasuli ekrem Sav.Efendimiz zaten dövünerek ağlamayın demiyor mu.Haktan geldik-Hakka gideceğiz.İmanımız var ise bu böyledir.Ayrıca mübarek kandilinizi kutluyorum.Şiiriniz harikaydı.Başarıların daim olsun kardeşim.Saygılar...
Kutluyorum. Bu, Anne siirinizdeki anlatimda harika idi.Her GÖZ yaşı Dışa akmazki, dayanılmaz bır acıdır o,Allah Sevdiklerimizin acısıni Gostermesin.
Ayrica Mubarek Kurban Bayraminizi Kutlar, Saglik, Mutluluk, Huzur dolu Sevdiklerinizle Nice Bayramlar Dilerim.
Saygilarimla..
Tebrik ediyorum,gönlünüze sağlık..Anne ancak bu kadar güzel anlatılabilirdi..(10 puan)
ne güzel ifade etmişsiniz anne ye olan özlemi yüreğine sağlık. anne kutsaldır,en iyi yar,en güzel sevgidir anne....ağlarsa anam ağlar,el kızı kol bağlar...bu güzelliklerin devamını dilerim
Annem
Sonsuzluğa gitmiş annem
Demişlerki; ağlamamış oğlu
Kalbimin gözyaşlarını kim görebilirki
Annem gitmeden
Ben hergün bin kere ölürken
Sevgili anneciğim derken hergün
Gülen yüzü solarken
Demişler ki; üzülmemiş oğlu
Kim bilebilir kalbimi
En yakın dostlarım bile bilmezken
İşte ağladım siz görmediniz
Hemde sel gibi gözyaşlarıyla
Ama siz görmediniz
Sanki hiçbirşey olmadı
Annem gitmiş haaa
Benim için bir dünya gitmiş
Yıldızların arasında ANNEM
Pırıl pırıl parlayan
Derindir sessiz gözyaşları
Okyanuslar dolusu aktı gözyaşı
Ama siz görmediniz
Öldü demiyorum
Yakışmadı ölüm
Sonsuz yolculuğa çıktı annem
Yıldızların içinde
En güzel yıldız annem
Ali Bozkurt 17 mayıs 2009 Antalya
Yüreğinize sağlık Anne sevgisini ve acısını bu şiirinizde çok güzel ifade etmişsiniz sizi kutlarım.Kaleminiz daim olsun.Saygılarımla Ant.+10
'Demişler ağlamamış oğlu.
Kalbimin gözyaşlarını kim görebilir ki'
Anne sevgisinin yeryüzünde hiç bir sevgi ile kıyaslanmayacak kadar büyük olduğunu, bütün içtenliğiniz ile dile getirmiş ve mısaralara dökmüşsünüz. Kaleminize ve yüreğinize sağlık. Kutluyorum
elbette ki sevgi yüreklerde saklı bir duygudur.kim kimin yüreğini bilibilir ki, sanırım yaşasaydı o yüreği ve o kendisine duyulan sevgiyi yine en iyi anneniz bilirdi.onlar değilmi ki yüreklerde o ölmez sevgileri vareden.
annenize allahtan ramet diliyor, mekanı cennet olsun.sizi bu anlamlı şiirinizden ötürü de tüm içtenliğimle kutluyorum.
anısı önünde saygıyla eğiliyorum
emeğine sağlık
akıcı bir içimlik su gibi elzem
Bu şiir ile ilgili 9 tane yorum bulunmakta