Annem... Şiiri - Hüseyin Atıcı

Çok oldu aramızdan ayrılalı...Unutamadım seni,sesini,yavrum deyişini.Nasıl unutabilirki bu yürek seni. Bak dün gece yine seninleydim,Artık rüyalarımda buluşuyorum seninle. Yatıyordun yatağında bitkin ve solgun bir şekilde,uyandırmak istemedim seni.Ama aldın kokumu ana yüreğin ile,uyanı verdin hemen,doğruldun yatağında dizlerinin üzerine.Uzattın ellerini bana,uzandım ellerine sarılıp öptüm doyasıya. Bedenin solmuş GÜL gibiydi,ama mis gibi ana kokuyordun. İsyan edercesine haykırdın; otuzumdaydım yavrum,otuzumda öldüm.... Saplandı yüreğime bu sözlerin sarsıldım,sardı bedenimi dayanılmaz bir acı...Ağlıyorum hıçkırarak,göz yaşlarım boğuyor beni.Kapanıyorum ayaklarına,altındaki cennete erişmek için. Uyandım soluk soluğa,gözümdeki yaşlarla döndüm rüyadan gerçeğe.... Hep çınladı kulaklarımda; otuzumdaydım yavrum,otuzumda öldüm,deyişin.Bütün gün seni düşündüm ağladım,ağladım,ağladım....Yetmiyor göz yaşlarım yüreğimdeki acıyı dindirmeye. Tut annem,tut ellerimden götür benide cennetine......