Annem Şiiri - Yelda Adley

Bu sana son mektubum annem...
Sen bu satırları okurken
Ben senden çok uzaklarda
Bilmediğin bir yerde olacağım.
Hiç istemezdim,seni bir anda terketmeyi
Bunca kahrımı çektikten sonra
Apansız gitmemeliydim.
Ne çare; elimde değil
Çare değil,ağlamamak...
Her başlangıcın bir sonu
Her doğuşunda bir batışı olmuştur.
Gözyaşlarımla ıslanmış satırları okurken
Sakın ağlama,müsterih ol...
Ne zahmetler çekerek
Beni bu yaşa getirdin
Buğulu gözlerinde gözyaşını saklarken
Bana hep güldün...
Bitmeyen acılarını yüreğine gömüp
Bana kol kanat gerdin
Sevmeyi,saygı duymayı.dürüstlüğü
Bana sen öğrettin.
Başkalarından görmediğim mutluluğu
Sen yaşattın bana...
Beni hayata sımsıkı bağladın
Şunu bil ki
Resmini astım yüreğime
Son nefesimde bile kalbim
Senin için çarpsın diye...
Gözyaşlarım donup kalacak gözlerimde
Bedenim acıyla çırpınırken bile akmayacak
Belki hayalin bir damla olup akar diye...
Maksadım seni üzmek değil
Yanında olamasamda yalnız değilsin inan...
Gecenin koyu lacivert karanlığında
Bir yıldız olup seyrederim seni
Uzaktan uzağa...
Sana dokunamasam da
Yağmur olup yağarım üzerine...
Sen görmesende
Ben rüzgar olup okşarım
Tel tel ağarmış saçlarını...
Bir güneş olup aydınlatırım odanı...
Sen hiç üzülme!
Gün gelecek ebedi sonsuzlukta
Buluşacak ruhlarımız
Yine aynı şevkat,aynı sevgiyle
Ayrılmak zor olsa da
Buna mecburum...
Sana son sözlerim
Anam,babam,herşeyim
''Elveda'' anneciğim...