Annem Şiiri - Ahmet Olcay

Nasıl anlatayım bilmiyorum.
Ben bu kadar çok sevmedim ki kimseyi.
Çok sevdiklerim oldu onlarsız yapamam dediğim.
Ama onlar beni ağlattığında, yanımda hep sen vardın.
Sen beni ağlatmadın ki hiç.
Ben ağlattım seni ama biliyorum,
Sen bana göstermedin,
Ben ağlamayayım diye…

Sen hep üzücü şeyleri benden sakladın.
Olumsuz her şeyi duymamam için oyaladın beni.
Duyup üzüldüğümde de sen tüm üzüntünü gizleyip,
Üzüntümü aldın benden yine.

Ve sen hep en sevindirici şeyleri önce benimle paylaştın.
Kendin bile sevinmeden,
Beni sevindirmenin sevincini yaşadın.
Yani ben sevinsem sen gülüyordun,
Benim canım yansa sen ağlıyordun.

Bana sevmeyi sen öğrettiğin için,
Kendimden bile çok sevdim hep sevdiklerimi.
Bir keresinde hatırlıyor musun?
Yine böyle sevmiştim ben birini.
O da terk etmişti ve ben nefes bile alamıyordum.
Sende beni teselli edeceksin ama biliyorsun,
Ne desende olmayacak.
Yine de hikayeler buluyordun geçmişinden anlatacak.
Beni terk edene kızacak oluyordun,
Ben sevdiğim için sende kıyamıyordun.
Ve içim geçene kadar başımda bekliyordun,
Çünkü hiçbir şeyin üzüntüsü,
Dizine yatmadan, saçımı okşamadan geçmiyordu biliyordun.

Senden uzaklarda olduğum oluyordu.
Senden uzaklardaki sevinçler çok tatlı olmuyordu.
Senden uzaklardaki acılarda canımı iki misli yakıyordu.
Sevinçlerimi paylaşmayı öğretmiştin,
Acılarımı eritmeyi de kimseye belli etmeden.
Daha bir sürü şey var bana öğrettiğin.

Şimdi düşünüyorum da;
Hayatta beni en iyi tanıyan insan,
Hayatta en çok sevdiğim kadın,
Hayatta en değer verdiğim arkadaş,
Ve hayat karşısında bana ayakta durmayı öğreten sen! ! !