Annem Şiiri - Lokman Bal

Benimle ağlayıp, benimle gülen,
Benim için gece uykuyu bölen,
“Çocuğum! ” diyerek yoluma ölen,
Hakkını helâl et, hastayım annem!

Sabahlara kadar uykusuz kaldın,
Sevgi merhametle, bağrına aldın;
Şefkatle büyütüp, gurbete saldın;
Senin hasretinle, yastayım annem!

Kaynıyor içimde hasret volkanı,
Hem seni özledim, hem de vatanı.
Elinden öptüğüm o kutsal anı;
Unuturum diye, histeyim annem!

Rüyamda gördüm ki; gözleri sulu,
Kıvrım kıvrım olmuş, köyümün yolu.
Bir selâm getirse, Allahın kulu…
Haber gelir diye, sesteyim annem!

Sanki üstümdedir; şu dağlar taşlar,
Her an hasretliğin yeniden başlar,
Durmadan çağlıyor; gözümden yaşlar,
Hasretle katlanan, desteyim annem!

Senden başka; “Yavrum! ” diyen olmadı,
Hasretliğin bende, hiç azalmadı.
Dayanamam artık; gücüm kalmadı,
Ölüyorum, son nefesteyim, annem!