Annem Şiiri - Nuh Yıldız

Sende bilemezdin annem
Sende bilemezdin
Geleceğin, ne getireceğini
Ne götüreceğini
Bilseydin, bana hamile kalırmıydın, acaba
Doktorsuz, hemşiresiz köyde
Beni, yırtık kâğıt pencereli evde, doğurur muydun?
Kan, ter içinde, ızdırap veren
Geceyi gündüzü, ağlayarak zehir eden
Ayağına, pranga olacak, çocuğunu istermiydin

Evet, sende bilemezdin annem
Gaip’i ancak Yüce Allah bilir
Nereden bilecektin
Babamla, uzun süre, ayrı kalacağını
Benim sana, yük olacağımı
Derdimle dertlenip
Ağlayıp, benim neşemle, avunacağını
Babası olan çocuklara, gıpta ile bakıp
Boşu boşuna, seni kahredeceğimi, istermiydin

Bize reva görülen
Korkunç karanlıkların yırtıldığı
Kapıların örtüldüğü
Çığlıkların atıldığı
Kâbus dolu geceleri
Bir evde, küçük çocuğunla geçirmeyi, istermiydin

Bilemezdin annem
Beni sevip, koklayıp, yıllarca ağlayacağını
Hayretle, niye ağladığına, mana veremeden
Senin yüzüne, üzgün, üzgün bakacağımı
Bile bilirmiydin, annem

Senin bizim için, bitirdiğin ömrüne
Gençliğine
Yaşayabileceğin, güzel günlere
Aldırmadan, çileyi seçişine, gıpta ediyorum
Bilmem, bu fedakârlığa değdimi, annem
Bu anaç sahiplenişin, yerini buldumu acaba
Ancak, şimdi seni anlıyorum, annem
Önünde, hürmetle eğilip, ayaklarından öpüyorum
Mekânın, cennet olsun diye, dualar ediyorum
Huzur içinde ol, annem