Hasrete alışılmıyormuş anne.
Bir gece yarısı,
Sonbahar yağmurları ıslatırken yaşadığım şehri, anladım.
Kimse, senin gibi yar olamıyormuş.
Başımı koyup ağladığım dizlerini,
Şimdi daha çok arıyorum.
Ne kalabalık bir yalnızlığım varmış anne.
Dönülmez akşamın ufkundayız.Vakit çok geç;
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Devamını Oku
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan