Annem Şiiri - Nigar Erkoçoğlu

Senin öykün hep yarım kaldı biliyorum
Ne 'baba' diyebildin gönlünce,
Ne annen taradı lüle lüle saçlarını ömründe
Yurtlarda yaşadın çocukluğunu
Nereden bilecektin on altında,
Evliliğin ne olduğunu...
Şehirden geldin kasabaya
Avlu içinde dünyadan uzak yaşamaya
İki katlı ahşap evde,
Tanıştın annelikle, daha çocuktun belki de.
Babamla hiç anlaşamazdınız
Kavga içinde büyüdük bizlerde
Kızın kaderi anasına çeker derlerdi de,
İnanmazdım yaşayıp görmeyince.
Güzeldin, güzel çocukların oldu
İlk kızın, yürek sızın oldu
On dokuzunda, gencecikken verdin toprağa
Güya varlıklı bir ailenin geliniydin
Oysa, varlık içinde yokluğu ezberledin yıllarca
Her çocuğun gibi,
Büyük oğlunda sağlıklı olmuştu
Cehalet ne kötü şey!
Yanlış yapılan iğne,
Engelli annesi yaptı seni de.
İstemezdin biliyorum böyle olsun
Kader tokadını arka arkaya vursun
Ortanca kızını gelin ettin binbir umutla
Kader ona da gülmedi ki kıymeti olsun
Acıyı dokuduk kalplerimize
Gülmeyi unuttuk belki günlerce
Anneydin, yıkılmadın yine de
Karanlığı yardın, dayandın her birine
Ablamdan sonra bu kez babam
Ebedi ayrılığı yaşattı bizlere
Ne çok kaybettik hayatta anne!
Kaç kez yıkıldık, kaç kez kalktık
Bende anne oldum ama,
Kader gülmeyince gülmüyor
Torunlarına da annelik yaptın gayretle
Yetimlerim büyüdü titrek ellerinde
Saçlarına düşen beyazlara inat,
Acıları sindirdin yüreğine
Dayandın her birine...
Dilerim cenneti kucaklarsın gönlünce
Seni seviyorum anne...

2005