Annem Şiiri - Gevher Aladağ

Gurbete çıktığım günden beri,
Kara valizime doldururken giysilerimi,
Ağlamaların gitmez gözümden.
Siyah saçlarımı öpmüştün koklayarak.
Sarılmıştın boynuma.
Sarılmış, bırakmak istememiştin.
Ölüm değil ayrılıktı sadece.
Senin için ölümden beterdi bilirim,
Bilirim ağlayarak sabahladığını.
“ uysun da büyüsün”, diye ninniler söylerdin,
Uymazdın ben uymadan.
Ben yemeden, yemediğin gibi,
Büyüttün de ne oldu,
Bitti mi çektiklerin?
Özlemler girdi aramıza,
Aşılmaz dağlar gibi heybetli.
Sen kokulu mektupların gelir,
Yazamayıp yazdırdığın.
İçine kuru çiçekler koyarsın,
Koynunda sakladığın.
Hani bir türkü vardı ya, gül kokulu anam,
“ ibibikler öter ötmez ordayım”,
Bekle anam, ak sütünü emdiğim.
İlk helali onda bildiğim.
Dinecek ağlamaların.
Kara gözlerinde ben olacağım yeniden.
Tekrar tekrar koklayacağım göğsüme basarak.
Hala senin sevgine muhtaç.
Merak etme canım annem.
Sobalı değil yerimiz, sımsıcak,
Tıpkı senin koynun gibi.
Düşünme üstümü örten yok diye
Büyüdüm artık, üzülme anne.