Gun geceye ulasır...
kapanır perdeler dıs dunyaya.
kendi basına kalmalar basladıgında,
bir yalnızlık gelir oturur yureginin taa ortasına.
'cocuklugum, gencligim...' sıralanırken ardı ardına dusunce zincirinde.
en guzel halkasında yerini alıyor Anne, Annem..
Gulumsuyorum.
O an biliyorum ki yalnız degilim.
biliyorum ki beni benden daha cok seven biri var.
biliyorum ki bu sevgi karsılıksız, katısıksız.
biliyorum ve bir kez daha gulumsuyorum.
yalnız degilim...
Gobek bagı degil baglayan beni sana veyahut ayıran beni senden.
yuregimin taa ortalarında,
senden hic kopmayacak bir 'sen' tasıyorum.
mutluyum varoldugum icin.
sanslıyım varolusuma beden, sen oldugun icin.
sukrediyorum hala hayatta oldugun icin.
Kayıt Tarihi : 2.4.2007 12:10:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Suna Key](https://www.antoloji.com/i/siir/2007/04/02/annem-388.jpg)
www.ezgitvradyo.com
TÜM YORUMLAR (1)