Annem Şiiri - Cemile Düzgün

Gürleyen çağlayanlar, duruldu kabaran su,
Buna can mı dayanır, O ana ben yavrusu.

Toprağın düne göre, düzlenmiş gibi annem
O toprağa sıcağın, gizlenmiş gibi annem...

Kaybettiğim bu yerde, seni bulmaya geldim,
Senin dalında açtım, sende solmaya geldim.

Bir maraz ki yokluğun, şifa bilmiyor annem,
Rüzgar aldı kokunu, esip gelmiyor annem...

Gözlerinde denizler, kaybetti mavileri
Başak saçların hasat, bitmiyor yenileri.

Bayramlar çığrışıyor, öpülmeyen ellerde,
Hasretin binlere ok, yarası var dillerde...

Üzerinde nergisler, cemre izi görmüşler
Günün doğuşlarına, gül yüzünü sormuşlar.

Hatmiler umutsuza, uzamış gibi annem,
Mermerinde serçeler, susamış gibi annem...

Senden sonra köylerin soldu benizi, beti
Kapılara vuruldu, perişanlık kilidi

Kara toprak bağrına, sardığına sevinsin,
Ne ocaklara incir, diktiğine öğünsün...

Bir ince, arsız sızı dolandı her yanıma,
Bağrımda düğümlendi, dokunuyor kanıma.

Emeğe şefkat katıp, can veren kimdi annem?
O sevgi mayasına kan veren kimdi annem?

Hani annem, gideli niye bahar görülmez?
Hani o meçhul yerden tek bir haber verilmez?

Kollarını kocaman, yine açtın mı annem?
Cennet kokularını sürüp, saçtın mı annem?

Bin yıl yaşasaydın da, o özverin bitmezdi.
Hakkını ödemeye, benim ömrüm yetmezdi.

Şimdi böyle ellerim, koynumda kaldı annem,
Hakk Teala emri de, gönlü gam aldı annem...

Bir kavağın gölgesi, yeter mi sana bilmem
Bana tüten öksüzlük, tüter mi sana bilmem.

Ne çaresiz özlemmiş, ne yanıyor yüreğim,
Eğer çok özlediysen, söyle annem geleyim..!