Annem Şiiri - Gülsüm Yavuzaslan

Bu şiir,TDK’nın, değerini ifade edebilecek kelimeleri bulamadığı annemin benim yerime empati kurarak yazdığı bir şiir… Annemle sitede ki yarışma hakkında kısa bir konuşma yaptık ayaküstü…Anneme “Annem ben senin şiirini nasıl yazayım” dedim.Annemi anlatmaya hangi mısralar yeterdi.. Aradan günler geçti.Sabah namazından sonra sanırım hiç uyumamış olan annem; Odanın kapısını açtı,yeni uyanmış olan şahsıma “Gülsüm içeri gel” dedi..Ve bu şiiri verdi.Bana “bu şiiri sanma ki ben yazdım.Bu şiiri sen yazdın” dedi.. Şiiri okudum.Ağlamalı mı gülmeli mi…Sadece yapabildiğim boynuna sarılıp çok öpülmeyi sevmediği halde üst üste öpmek oldu. Şimdi söyler misiniz bana? Benim yerime empati yaparak şiir yazan annemin şiirinin üstüne nasıl şiir koyacağım. Bu şiir le anladım ki anneye söylenen hiçbir söz mazi olmazmış.Anneme, bir kitapta geçen “anneler evlatlarına hamile iken ne hissederse, çocuğun o duyguları ağır basar” cümlesi üzerine sorduğum soruyu ben unuttuğum halde annem hep gününde tutmuş; bende mazi iken o soru onda hep bugün müş.. Şimdi söyleyin bana şiir severler; ben annemi şiire nasıl sığdırayım... Ne güzel de söylemiş Efendiler Efendisi“Cennet anaların ayağı altındadır” diye..