Annem Şiiri - Yılmaz Cansu

Dünyama Işıktın Sen Annem
Hastalandığım da Geceleri Başımı Beklerdin
Ateşlendiğim de Sanki Senini Yüreğin Yanardı
Benim İçin Uykusuz Kalırdın

Bazen Sorardın Bana, Bir Derdin Varmı Diye
Dertleşirdik Seninle Bir Arkadaş Gibi
Sıcacık Şefkatinle Dertlerimden Arınmış Gibi
Unuturdum Dertlerimi Seninle

Seninle Dertleşmeyi
Yürek Isıtan Şefkatini Özledim
Aklımıza Gelmezdi Bir Gün Ayrılacağımız
Ölümüle Yıkıldım Yalnız Kaldım Annem

Yalnızım Şimdi Korkuyorum
Sensiz Dünyada Yalnızım
Kiminle Dertleşiyim Kime Sarılıyım
Kimse Yürek Isıtan Şefkatini Bana Veremezki annem

Bak Mezarının Başına Geldim
Abdestimle Sana Dualar diyorum
İçimde İse Kara Toprağın Soğuk Rüzgarı Esiyor
Bana Cevap Veremesende İçimi Ancak Sana Döküyorum

Eskiden Hep Ben Konuşurdum
Sense Hiç Konuşmazdın Beni Dinlerdin
Sıcacık Şefkatin İçimi Isıtırdı
Ruhumu Saradı Annem

Hayattayken Bana Güven Verirdin
Unuturdum Dertlerimi Seninle
Aklımıza Gelmezdi Bir Gün Ayrılacağımız
Ölümünle Yıkıldım Yalnız Kaldım

Dünyama Işıktın Sen Annem
Ölümünle Işıklarım Söndü
Mezarın Başında Göz Yaşımla Dualarım
Birbirine Karışıyor Annem

Mezarında Değil Evimizde Konuşmak
Dertlerimi Neşemi Seninle Paylaşmak İsterdim
Kağıtların Dili Yokki Yazdıklarımı Bana Cevaplasın
Kimler Beni Anlasın

Özledim Seni
Sana Sarılmayı Başımı Koynuna Yaslayıp Ağlamayı
Dertlerimi Neşemi Seninle Paylaşmayı
İçimi Isıtan Şefkatini Ana Sıcaklığını Özledim Annem

30/12/2003