Annem Şiiri - Zeynep Sipahioğlu

Rahme düştüğüm ilk anda korumaya başladı beni
vurguna karşı, yaşamın derinliklerindeki.
Annem,
fırtınalardan sonra denizin durulacağına inandıran.
Ninni oldu dudaklarında sevgisi,
benim uykularımda ise huzurum.
Annem,
büyütürken beni yaşam oyununu tekrar oynayan.
Yorgun savaşçısı oldum sonra,
zamanın gelip geçiciliğine inat daha bir inatçı olurken.
Annem,
dualarının merkezine çocuklarını konduran.
Kin, öfke besleyemedim kimselere,
hoşgörüyü bu kadar içten hissetmişken.
Annem;
karşılıksız seven,
ses tonuna merhameti gizleyen.
Yangınlar büyümeden önce
kıvılcımları söndürmeyi öğrendim,
Her sözü yüreğime su serperken.
Neşeyi, kederi, yaşamı her yönüyle sevmeyi
ilmek ilmek işledin kilim dokur gibi.
Annem,
gülünce gamzelerine gökkuşağı doğan.
Heyecanlı benliğim sakinleşir duyunca sesini.
Aydınlatır varlığın karanlık gecemi.
Ne yapsam hakkını ödeyemem ki!
Annem;
annelik duygusunu sonsuzca yaşatan,
evrensel ve kutsal olan...