Annem Şiiri - Sadık Kılıçarslan

En çok senin canın yanardı ben düştüğümde,
Benden çok ağlardın kanayan yaralarıma
Sana şikayet ederdim kavga ettiğim çocukları
Gözü yaşlı sana anlatırdım acılarımı.

Dinlerdin beni,
Usul usul bıkmadan, incitmeden.
Bazen güler bazen ağlardın hallerime.

Okumayı bilmediğin halde ilk sana gösterirdim karnemi,
Beklerdim aferin canım oğlum deyişini.
Bana güveniyordun sormuyordun nasıl olduğunu.

Öğütler verdin kulaklarıma küpe
Karanlık yolarıma ışık.
Sev dedin insanları,
Muhtaç olanların yardımına koş dedin.
Sen sığdırmıştın kocaman bir dünyayı o küçük kalbine,
Bense deniyordum hala..

Günahlarımla sevaplarımla annem
Bir sabah kapın çalınır; karşında oğlun,
Ellerin öpülür…