Annem Şiiri - Zübeyde Uzuner

Bir can taşıyordu, bedeninde
kocaman anlatılmaz bir umutla
biraz endişeli biraz ürkekti
ona mutluluk kızıyla gelecekti.

Geceleri,dahada uzun geliyodu artık
varlığımı hissetmeye başladığında,
korkulu rüyaları,uykularını bölüyodu,
Her defasında sıçrayarak uyanıyordu.
Emanete istediği gibi sahip çıkabilecek miydi?
kafasındaki bu sorular bitecek miydi?
o çok istediği bebeğini yavrum diye öpecek miydi?

Karanlık çökmüştü kapıya
bir hareketlilik başlamıştı iç dünyasında
sanki bir ses çınlamıştı kulaklarında
Anne; Bekle geliyorum kucağına.
Etrafı saran çığlık,bastırmıştı o sesi
Bebeğim, göreceğim artık seni
Gözlerinden akıyodu yaşlar seli.

Mutluluk,bu olsa gerekti,
bebeğinin kokusunu içinde hissetmişti.
Doyamıyodu bakmaya, öpmeye, koklamaya...

Kucağındaki küçük yürek dile gelmişti,
Annem,yüreğinim, biliyorum canından bir parça
üzüntünüm,biliyorum canım acıdığında
kıyamadığınım,biliyorum bana bişey olsa
korkma annem ben varım artık yanında.

Günler geçti bak, artık büyüdüm.
Umutlara,beraber seninle yürüdüm.
Biliyorum beni korkularla büyüttün,
gözüne bir damla uyku girmeden uyuttun,
ağladığımda, sevginle avuttun.

İçime bir sızı düşse
sen gelirsin o an aklıma,
gözlerim boşluğa dalsa
bilirim sen varsın orda.
Annem seni çok seviyorum
hakkın ödenmez bu dünyada...