Anne...
Bu gün çok canım yanıyor,
Aklıma gelen tek sen oldun Anne.
Kime sığınayım ben,
Nereye gideyim.
Tek umarım sensin be Anne.
Kalbim kanıyor,
Soluğum kesiliyor,
Bir tufan kopuyor bedenimde,
Gel sar oğlunu kollarını Anne.
Anne...
Ben gidiyorum artık buradan.
Yetmedi bu Dünya beni avutmaya.
Kime sarılsam elinde bir hançer,
Sırtım delik deşik oldu Anne.
Kimse bana senin gibi sarılmadı ki!
Kimse senin gibi başımı okşamadı.
Ağladığımda kimse göz yaşımı silmedi ki Anne.
Ne durayım bundan gayri buralarda,
Huzura ermeye gidiyorum Anne.
Beni orada da bul.
Sen sev beni Anne.
Başkası sevmesin.
Başka kimse sarılmasın bana.
Sakın ağlamayasın anne.
Bir seçim di bu unutma.
Sana son kelimelerim bu.
Hakkını helal et,
Et ki huzura ereyim.
Ruhunu enginlere rahat salayım.
Unutma Anne.
Ben seni çok seviyorum.
Çok seviyorum be Anne.
Şimdi ben gidiyorum.
Ama unutma ki ben her gün sana gelirim,
Düşlerine gelirim anne.
Seni yanlız bırakmam.
Seni ben her gece gene öperim.
Hoşçakal Anne.
Hoşçakal canıma can veren
Annem.
Melankoli
Gürsel PalKayıt Tarihi : 20.1.2007 12:01:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Her gidiş bir dönüştür. Annelerse cana can veren en değerli varlıklardır. Meleklerdir. Anneme yazdım. Eğer bir gün gidersem ardımda bir kaç satırım kalsın diye. Daha önce yazdıklarımdan sonra bir kez daha. Bütün anneleri seviyorum.
TÜM YORUMLAR (4)