Annem Şiiri - Özgür Arslan

Doğduğum gün ilk o sesi duydum,
ne kadar güzel geldiydi unutamıyorum.
Sanki bir ninni söylüyor,
bana şevkat gösteriyor,
onun kalbinin sesini duyuyordum.
Kendimi onun bir parçasi gibi hissediyor,
onsuz uyuyamıyor,
gülemiyordum.
Ufaktım tabi anlamıyordum,
bir gün ilk adımlarimi atiyordum hayata,
o seviniyor, beni tebrik ediyordu.
Başka bir gün hastaydim, ateşler içindeydim,
o uyumuyor bana bakıyor sevgili yavrum diyordu.
O olmazasa, şefkatini bana vermese,
benimle birlikte acılarımı paylaşmasa,
kendimi yanlız, kuru bir ağacın dalı gibi hissederdim.
Hayata yeni bir başlangiç yapıyor,
okula başlıyordum ve yine o benleydi.
Beni hayata hazırlıyor, sabah beni uyandırıyor,
karnımı doyuruyor, okula yolluyordu.
Oku diyor, hayati öğren, insanlari sevmeyi öğren diyordu.
Hepsini ne kadar güzel anlatıyor bana örnek oluyordu.
Büyüdüm evden ayrıldım, uzaklarda okumaya başladım,
o beni özlüyor bende onu.
Bazen uyuyamıyor, hep onu ve eskileri düşünüyorum.
Sevgili anne seni çok seviyorum.