Annem.2 Şiiri - Ömer Arıkan

Durakta titreyerek treni bekliyorum
Şu koskoca şehir de yapayalnızım annem
Dakikalar üşütür saniye ekliyorum
Ayaz sızlatır duru artıyor sızım annem

Umudum yok yarından karamsarım ümitsiz
Uzaklaştım herkesten adım oldu sevimsiz
Gelmeye razı gönlüm kucağına kefensiz
Yatağım tabut gibi gülmüyor yüzüm annem

Sabahta benim için çaresizce gün doğar
Yatakta yorgun tenim kalkmadan ağrı başlar
Kendime zıt düştüm de kendim için savaşlar
Sürünür gibi artık başımla dizim annem

Her verdiğim nefesim duman gibi yükselir
Ayazdayım sokakta kimden bana ses gelir
Senle uzak kalsakta ruhlar hisseder bilir
Yad eller de tek seni arıyor gözüm annem

Biliyorum yıllardır kabrine de uzağım
En küçük şeytanından kurulan bu tuzağım
Seni özledim yine başlar gözden sağnağım
Kayboldum yad diyarda bulunmaz izim annem

Dualar yolluyorum ruhuna gün boyunca
Elimden gelen gücüm bu kadar olur anca
Öper koklarsın artık ben yanına varınca
Bu gidişle son bulur kaderim yazım annem

Bekle beni diyememe gözlerin yorulmasın
Aranıyorsun ama yitiksin bulunmazsın
Seni nasıl kaybettim kalbim nasıl inansın
Yoluna kurban olam tükendi özüm annem