Annem Şiiri - Arzu Hascan

Ben, Bir ismet Özel şiiriyle gecenin yarısında  keserken isyankar ruhumun nefesini
Teheccüt vakti yüzümün karanlığına vuran aydınlık dualarıyla duyarım  annemin o yakaran sesini
İçimdeki bütün yetimlerin  saçlarını  okşar da nasırlı elleri
Annem, sanki ömrümün en karanlık  anında beliren bir tanyeri
Düştüğüm kuyuların dibinde ışık  olur ak yıldızı gölgede bırakan gözleri
Annem bir kılavuz  ki, ömrümüm tarihine ışık  tutar sözleri
Annem, şefkate  susadığımda Nil nehri gibi  yıkar içimdeki çölleri
Annem, bir varmış bir yokmuş ile tamamlar bütün yarım  hayalleri
Annem, kaybolmuş benliğimin kokusunu arayıp durduğu sılası
Annem, bir çocuğun öpülmüş alnında parlayıp duran mutluluk  çırası
Annem kararan yağmur yüklü bir buluttur bazen, içimde kopar her bakışının fırtınası
Annem onaltısında ak gerdanlı bir gelin olur gülümseyince, yer yüzüne bahar dağıtır saçlarının kınası
Benim annem çokça  hüzün, biraz cefa, bolca vefadır
Annem hürmettir, minnettir, nimettir
Annem gök yüzünde mavi, yeryüzünde adalettir
Rüzgarın  hışmıyla Bir serçenin kanadı kırılır
 Annem buna sessiz kaldı diye bulutlara  darılır.
Annem, kadındır, cilvedir, nazdır
Annem bir günde dört mevsimdir, en çokta yazdır
Annem, ekindir, hasattır, harmandır
Annem  lokman hekimdir, hem  yaradır, hem  dermandır
Annem ırmaktır,  nehirdir, dağdır, yayladır, ovadır, yoldur
Annem yaslandığım  omuz, göğe vardığım  kanat, şefkatle beni saran koldur
Annem bin bir kelebeğin göğsünde uyuduğu  kırdır
Annem vahadır,  seraptır, hülyadır,  hayaldir, sırdır
Annem sarp bir vadidir, uçurumdur  yardır
Annem  azaptır yüzünü asınca, ateştir, hardır
Her seher vakti annem Feryattır, figandır, ahuzârdır
Benim bütün yaralarımın sızısında, en çok annemin gözyaşı vardır
Annem Zümrüt-ü Ankadır, kanatları cihanı sarar
Annemin her bir rengi, yeryüzünü milyon kere gök kuşağına boyar
Annem Fırattır, Dicledir, akar binyıllardır menziline varmaya yol arar
Annem alimdir, ilimdir hep cevabını bildiği sorular sorar
Annem ummandır sığmaz cihana  taşar
Annem katredir, dolar benim küçücük  yüreğime,  ben beni bildim bileli orda yaşar
Annem serçedir, ceylandır ürker gök gürültüsünden
Annem aslandır, ejderhadır kimseler alamaz onun dik başını elinden
Annem yezidin saraylarında Zeynebi bir esarettir
Annem benim en çok sevdiğim adamdan bana emanettir
Annem ayrılıktır, hasrettir, gurbettir
Annem kavuşmadır, vuslattır, memlekettir
Annem sözümde ikrardır
Annem şiirdir, şairdir, sanatkardır
Annem Kudüs’tür benim, annem İstanbul
Annem Anadolu’da Alparslan Söğüt’te Ertuğrul
Kahramandır Annem, Bi-zamandır Annem
Ben bin yıl yaşasam yine de annemin çıtayı çıkardığı yere eremem
Evet her anne çok şeydir, ama benim annem bu yüzyılda bambaşka bir şeydir
Hiç kimsenin çok, kimsenin yok olduğu bir vakitte annem bana her şeydir
Şimdi nasıl anlatsam Alem-i Cihana Annem seni
Yıldızlara bakıp, “güneşin koynunda büyüdüm ben” desem anlar mı beni?