Annem Şiiri - Hamiye Gül

Dinmedi yıllarca içimde sızı,
Dertlerim katmerli derin acı.
Taş duvarlar geliyor üstüme,
Yüreğimi kimse tutmaz annem.

Arar dururum her yerde sevgini,
Yakınlarım görmez içlendiğimi.
Başımı eğip şefkat istedim,
Kimse saçımı okşamaz annem.

Akmayan damlalar ciğere doldu,
Hıçkırıklarımı geceye kardım.
Yaşım döküldü umman oldu,
Kimse hüznümden tutmaz annem.

Diyemem çektiğim cevrü cefayı,
Maske taktım mutlu görsünler diye.
Oynarken kader bana hileli oyunu,
Kimse alnımdan öpmedi annem.

Kucağın bana cennet bahçesi,
Menevşeler açılır öptüğün yerde.
Ayrıldığımız zamanın ilk gününden,
Kimse cenneti yaşatmadı annem.

Seninle gülen çocuk gözlerim,
Artık tebessüm bile etmiyor,
Hayatı çekilmez dar edenler,
Yavruna ölümü reva görür annem.

Sana yazdığım tüm nameleri,
Yazdım yazdım ama bitiremedim.
Bir senin yüreğin yanmasın diye,
Hiç birini sana bildirmedim annem.

Senden evvel ölüp gidersem eğer,
Ben ömrümü senin gibi yaşadım.
İncitmedim bir gönlü yıkmadım,
Kimse bana bunu öğretmedi annem.

Hep güzel günlerde hatırla beni,
Tatlı gülüşlerimiz,anılarla anımsa.
Son kez daha gülüp yaşama
Kahrıyla çıkıyorum sahneye annem.

Deniz gözlerine kurban olduğum,
Belki yazmak bir daha nasip olmaz.
Ölürsem mutlu olacağız mahşerde,
Hakkını iki cihanda helal et annem.