Annem Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Beni bir tek sen anlardın, senin üzülmene de kıyamazdım annem…
Gözlerinle baharlar açardı içimde,
Bir bakışın, solgun dallara yeşil yapraklar kondururdu sanki.
Ellerinde tüm korkularım erirdi sessizce,
Parmaklarının arasında fırtınalar diner,
Karanlık geceler sabaha dönerdi.

Sesin, uzaktan esen ılık bir rüzgar gibiydi,
Her kelimenle içimi ısıtırdın,
Kırık dökük yanlarımı usulca sarar,
Sadece varlığınla bile iyileştirirdin beni.

Şimdi yokluğunda, odanın köşesinde unutulmuş bir sandalye gibi kaldım,
Üzerinde senin kokun, senin sıcaklığın eksik.
Ruhumun duvarlarına nakış gibi işlediğin sevgini,
Zaman bile silemedi annem.

Bir damla gözyaşında binlerce anı saklı şimdi,
Ve her anımda, bir çocuk gibi yine sana koşuyorum.
Ne zaman yorulsam, ne zaman daralsam,
Sesinin yankısını arıyorum rüzgarın uğultusunda…

Senin adınla başlıyor içimin her duası,
Senin sevginle yeşeriyor hayatın en solgun köşeleri

Samira