Annem Şiiri - Sumeye Eydgn

Dunyada tek ihtiyaç duyduğum,
Varlığıyla güç aldığım,
Sesiyle huzur bulduğum,güven duyduğum.
Yanında tek çocuk kalabildiğim,
Kokusu bahar,ayaklarının altı cennet olan annem.
Hep sende birgün büyüyeceksin benı daha iyi anlarsın derdin.
Anlamaz gülümserdim.
Korkuyla geçirdiğimiz her akşamda sarılırdın sımsıkı.
Sabahında biz uyanmadan daha.
Yaktığın sobanın sıcaklığı.
Üzerinde demediğin çayın kokusu,
Hazırladığın sofrayla yeni birgüne umut olucak gülümsemenle uyandırır.
Günaydın derdin koklayarak...
O sofranın etrafına toplardın sanki hiç o gece olmamıs gibi.
Korkuyla yaşadığımız geceyı masal gibi anlatıp güldürürdün bizi.
Anne şimdi ben büyüdüm ya..
Seni daha çok korktuğunu yeni anladım.
Tek başına kaldığında gizli gizli ağladığını görüyordum ama anlamıyordum neden olduğunu.
Sorduğumda duman kaçtı gözüme derdin bana sarılarak.
Anne keşke yaşadığımız korkuları masal gibi anlatmasaydın.
Bak şimdi sen yokken yaşadığım korkularda senin anlattıkların aklıma gelince masaldaki gibi susuyorum.
Senin gibi içime içime ağlıyorum kimse görmesin diye..
Masalların korkularla değil,güzel olan anılardan olduğunu bilseydim..
Canımı bu kadar yapamazdı,Kimse susturamazdı,ağlatamazdı belkide.
Anne beni çok kırıyorlar,anlatıyorlar.
Senin anlattığın masallar gibi değil, gülemiyorum canım çok acıyor be Anne...
Ne masallarda kahramanlar gerçek nede masallardaki gibi mutlu bir son gibi değilmiş gerçek hayat.
İnsan büyüdükçe dertler sırtına değil,tam kalbine biniyormuş be Anne...