Annem Şiiri - Aybala Şahinoğlu

Bir masal gibiydi ellerin,
Kavrardı soğuk düşlerimi.
Bir dua gibi sessiz,
Ama yankılanırdı içimde nefesin.

Zaman ağır, yollar yorgundu,
Sen hep dimdik, hep sabırlı.
Omzunda taşırdın yükümüzü,
Oysa kimse bilmezdi acını.

Hatırlar mısın, anne,
Gece yarıları uyanırdın usulca,
Üzerimi örter,
Yüreğime bir sıcaklık bırakırdın.

Sen gittikten sonra,
Üşümek ne demek anladım.
Ruhumun boş kaldığını,
Dünyanın bir yanım eksik döndüğünü fark ettim.

Sana söyleyemediğim ne çok şey varmış,
“Anne, yoruldun mu?” diye sormayı unuttum.
Gözlerindeki derin yorgunluğu,
Avuçlarındaki çatlakları görmezden geldim.

Şimdi uzaktasın, çok uzakta.
Belki bir rüzgarın fısıltısında,
Belki yıldızların en parlak noktasında.
Ama neredeysen, biliyorum anne,
Hala beni izliyorsun.

Biliyor musun?
Her gülüşümde seni taşırım,
Her düşüşümde seni ararım.
Hayatımın her köşesinde,
Adınla örülü bir iz bırakmışsın.

Bir gün kavuşuruz elbet,
Ellerin yine saçlarımı okşar.
O güne kadar, anne,
Sana yazıyorum eksik kalmış sevgimi,
Özlemle yoğrulmuş bu şiiri.

Sensiz bu hayat, anne,
Öylesine ağır ki.
Anne olunca anlarsın derdin ya bana,
Anladım anne anladım.
Tut ellerimden haydi beni de yanına çağır..