Annem Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

ANNEM
Açtım yorgun gözlerimi dünyaya
Baktım ki ilk o var
En huzurlu yer karnında
İnce bir fanüsten zar
Taşıdı karnında dokuz ay
Bir asır sırtında
Bir ömür kalbinde
Anneliğin kutsalığı bitmez say say
Babasız da olsam arkadaşsız da
Dinledi her zaman beni
Ben bile inanmazken kendime
O inandırdı beni
Vazgeçmemeyi dik durmayı
Ondan öğrendim
Kötü düşüncelere fiske vurmayı
Öğretendi annem benim.
Beş yaşında çocuksun
Otuz beş yaşında çocuk
Kim nazını çekecek Annenden başka
Söyle hele insanlığımız ufacık
Ağladım zırladım
Uyutmadım hiçbir zaman
Bir defa olsun etmedi
Nedir bu ahu zar
Aç uyudu dert ile
Bir gün olsun söylemedi
Ne yapacağım seninle
Kırsam da döksem de her şeyi
Âgûşunu hep açardı sevgiyle
Korkunca ağlayınca
Üzsem de ağlatsam da
Kıyamazdı bana
Annem!
Ödeyemem hakkını ödeyemem
Sırtımda taşısam bile
Ödenmez hakkın ödenmez
Dünyalık bir çift sözle
İyi ki annemsin
İyi ki anne!