Annem Şiiri - Abdurrahman Korkmaz

Küçükken annelerinizi nasıl üzdüğünüzü hatırlasanıza, onu nasıl kızdırdığınızı… Her şartta yanınızda olan bu muhteşem kadını ne kadar zor durumlarda bıraktığınızı hatırlayın… Gençlik başımızdayken nasıl da kapıları çarpıp çıkmaz mıydık bir sinirle? Annemizin bizim için döktüğü gözyaşlarına hiç aldırmadan hem de… Ama hepsi geride kaldı; zaman geçti ve büyüdük. İnsan büyüdükçe annesini çok daha iyi anlar derlerdi de inanılmaz gelirdi. Ancak gerçekten de insanoğlu yaş almadan anlamıyor bir şeylerin değerini… Eğer anneniz hayatta ise ne şanslısınız… Sarılın ona sımsıkı ve geçmişte ona yaşattığınız her sıkıntı için tek tek özür dileyin ondan. Tutun ellerini ve hiç bırakmayın, tıpkı küçükken onun sizi yalnız bırakmadığı gibi… Şimdi sıra sizde, siz de onun yanından bir an olsun ayrılmayın. Ama eğer anneniz yanınızda değilse, gökyüzünde bembeyaz bir melekse de onun için üzülmeyin, daima çocuğu ile gurur duyması için elinizden gelen her şeyi yapın. Onu sevmekten asla vazgeçmeyin, hep onun yanında olduğunuzu hissettirin ve sürekli ona yazın…