Annem Şiiri - Hüseyin Karahan

ANNEM

Ah be anne
Gözlerim sonbaharda ki kaldırımlara benziyor
Hep ıslak ve içten içe nemli
Yüreğim desen sokaklardan bir farkı yok
Gelen çiğniyor, giden ezip geçiyor
Sen şimdi uzaklarda farkında değilsin ama
Anne bu şehir beni çok boğuyor

Ah be anne
Niye öğretmedi zorlukları hep üzerime titredin
Bak ellerimde nasır, ayaklarımda delik potin
Ve farkında olmadan çoktan geçti çeyrek asır
Gecelere hüzün kapladı, gündüzler bitmek bilmiyor
Gülen yüzümün ise sanma mutlu olduğunu
Anne bu şehir beni çok boğuyor

Ah be anne
Sensiz ve sessiz uzaklara dalışlarım var benim
Bindim hayatın meşakkatli tek kürekli sandalına
Çektikçe etrafımda dolanıp, lodosta savrulan benim
Senin zamanındaki gibi değil insanlar artık
Derdini anlatmaya başlayınca hepsi kaçıyor
Anne bu şehir beni çok boğuyor

Ah be anne
Çıkmaz sokaklar karşımda sanki karlı dağ
Zirveye çıkmak çok zor geri dönmek imkânsız
İnsan insanı kırıyor herkes oldu acımasız
Gerçek sevgiler yalan oldu, timsah gözyaşları akıyor
Kimin doğru kimin yanlış olduğu bilinmez artık
Anne bu şehir beni hakikaten çok boğuyor

Ah be anne
Şakaklarıma karlar yağdı sanıyordum
Meğer aklar çoktan yol almış insanların parçaladığı bedende
Sen sakın üzülme olur mu yaş süzülmesin gözlerinden
Sözüm var sana iyilik yolunda yürüyorum
Beni üzenlere hediye olarak tebessüm veriyorum
Ah be anne söyleyemiyorum ama,
Bu şehirde inan ki çok boğuluyorum…