Annem Şiiri - Nazife Ilıkcı

ANNEM.

Annem sen gideli buralar çok değişti.
Üzdüler beni annem çok kırdılar.
Senin dokunmaya kıyamadıgın saçlarıma,
Aklar düşürdüler annem.
Şimdi mevsimler gibi soğudum insanlardan,
Hayattan.
Yokluğuna alışamıyorum,
Bitmiyor hasretin.
Sen gittin ya, derdimi dinleyenim, nazımı çekenim, saçlarımı okşayanım kalmadı annem.
Hani her başım sıkıştığında sana koşardımya.
Şimdi mezarına koşuyorum, mezar taşına sarılıyorum annem
İçimi yakıp kavuran birşey var yokluğunda
Bir türkü geçmek bilmiyor annem.
geçmek bilmiyor.
Sönmüyor içimi yakan ateşin,
Heryerde hatıran var,
Odamın her köşesinde anın.
Hastalandığımda sabahlara kadar Başucumda beklerdin.
Bazen de sırf yanımdan gitme diye hasta numarası yapardım.
Hakkını helal et annem hakkını helal et.
Şimdi hangi derin uykudasın kimbilir.
Bazen rüyalarıma geliyorsun.
Yine dizlerine yatıyorum, dokunmaya kıyamadığın saçlarımı tarıyorsun.
Üzülme ben hep yanındayım, sakın üzülme diyorsun.
Ama gözümü açtığımda yanımda yoksun Annem
öyle acıyorki içim bak işte tam şurası diyorum. , kaç yaşında olursam olayım ben senin hep küçük kızındım.
Ben çocukluğumu özledim,
Ben seni özledim annem.
Sen bana gelemiyorsun biliyorum.
Bekle beni annem bekle,
Birgün ben sana geleceğim
Ruhun şad, mekanın cennet olsun melek annem. Mekanın cennet olsun.

Söz&yazar Nazife ılıkcı 31/10/1918